ناگهان انفجار مهیبی در هوا پیما رخ داد.
صدای نامفهوم و هراسناک خلبان به گوش می رسید:
...هیچی ندارم...هیچی ندارم...
برج مراقبت:چطور هیچی نداری؟!چهارتا موتور داری!
صدا این بار نا مفهوم تر بود...
هیچی ندارم ...چراغ های باند رو روشن کنید!
یکباره برق هواپیما قطع شد...ارتفاع هر لحظه کم و کم تر می شد.
عقربه نشان دهنده ها به سمت صفر در حرکت بود.
زمان به سرعت می گذشت و هوا پیما همچون قطعه سنگی در حال سقوط بود...
((فکوری)) با چراغ قوه جیبی لحظه ای به نشان دهنده ها و به ملخ های هواپیما که هر آن از دور سرعتش کاسته می شد نگاهی کرد و سپس آرام گفت : ((همه چیزتمام شد!امیدی نیست!به خدا توکل کنید...))
وسپس آرام و مطمئن در کنار دیگر همرزمانش نشست و قرآن کوچک جیبی اش را باز کرد...